روشهای تکثیر خرما

 روشهای تکثیر خرما:

۱ـ تکثیر خرما از طریق بذر : تکثیر از طریق بذر (هسته) قدیمی ترین روش تکثیر خرما می باشد وتقریباً منشاء همه ارقام موجود در دنیا بذر می باشد تکثیر از طریق بذر در برنامه های تجاری تولید خرما منسوخ شده می باشد.

تکثیر از طریق بذر عمدتاً در برنامه های اصلاح وبه نژادی خرما و همچنین تولید نهال به منظور مصارف غیر خوراکی نظیر احداث فضای سبز یا تولید چوب به منظور نئوپان سازی می تواند مفید باشد.

۲ـ تکثیر از طریق پاجوش:

منجر به حفظ کلیه صفات و خصوصیات پایه مادری در گیاه جدید می گردد در حال حاضر رایج ترین مناسب ترین و ارزان ترین روش تکثیر نخل در دنیاست که توسط نخل کاران ایران نیز در نخلستانها انجام می شود.

ویژگی های پاجوش خوب عبارتند از :

۱ـ پایه مادری باید سالم و شاداب باشد

۲ـ پاجوش باید جوان در وضعیت رشد سریع به قدر کافی بزرگ و تقریباً استوانه ای شکل باشد

۳ـ پاجوش باید ریشه دار باشد

۴ـ پاجوش باید توسط کارگران ماهر و مجرب از تنه مادری جداسازی شده باشد

۵ـ محل قطع پاجوش باید کوچک صاف بدون ترک و شکاف باشد.

۶ـ هیچ گونه آلودگی به آفات و بیماریها نداشته باشد.

۷ـ تعداد پاجوشهای متصل به تنه مادری نباید زیاد باشد مناسب ترین تعداد ۵ـ۳ پاجوش پای هر نخل مادری است.

۸ـ وزن پاجوش بین ۲۵ـ۱۰ کیلوگرم باشد

۹ـ پاجوش ۵ـ۳ ساله باشد و قطر قاعده آن ۳۵ـ۲۰ سانتی متر باشد.

معایب تکثیر از طریق پاجوش

۱ـ تولید پاجوش معمولاً در دوره کوتاهی از زندگی نخل (۲۰ـ۸ سال اول ) صورت می گیرد.

۲ـ درصد تلفات نسبتاً بالا و نیاز به واکاری مجدد دارد( میانگین درصد گیرایی پاجوش در ارقام مختلف حدود ۶۰% است)

۳ـ زمان نسبتاً طولانی جهت ثمر دهی (۶سال به بالا) نیاز است.

۴ـ عدم امکان تولید انبوه نهال (هر درخت خرما در طول عمر خود حداکثر ۳۰ ـ ۲۰ پاجوش در شرایط مطلوب تولید می کند)

۵ـ نیاز به کارگر ماهر و مجرب جهت جداسازی از تنه مادری دارد

۶ـ هزینه زیاد جداسازی

۷ـ امکان انتشار آفات و بیماریها

تکثیر خرما به روش کشت بافت:

کشت بافت گیاهی عبارت است از تکنیکی برای تولید و تکثیر گیاه کامل از بخشهایی از سلول یا بافت گیاه.

این نوع تکثیر مرسوم به تکثیر ریز ازدیادی است و با دو روش تولید گیاهک از طریق اندام زایی و جنین رویشی یا گیاهک زایی امکان پذیر است. در هر دو روش یک محیط آزمایشگاهی استریل و استفاده از هوای تصفیه شده الزامی است.

فوائد تکثیر خرما به روش کشت بافت عبارتند از :

ـ درختان خرمای حاصل از کشت بافت کاملاً شبیه به والدین (true to type) هستند

ـ امکان تولید انبوه نهال شبیه به گیاه مادری وجود دارد

ـ واریته های کمیاب خرما را می توان در مقیاس وسیع تولید نمود.

ـ تکثیر نخل خرما به روش کشت بافت را می توان در هرزمان و هر فصل انجام داد بنابراین تحت تأثیر شرایط فصلی قرار ندارد

ـ مدت زمان تولید نهال به حد قابل ملاحظه ای کاهش می یابد.

ـ امکان تکثیر ارقام ماده برتر و سالم ، واریته های مقاوم به بیماریهای و شوری و تنش های محیطی و هم چنین تولید انبوه پایه های نر پرگرده با ویژگی های متازنیایی مطلوب وجود دارد

ـ نهالهای کشت بافت دارای سیستم ریشه توسعه یافته هستند بنابراین درصد بقاء آنها در مزرعه بالاتر از ۹۰ درصد است ضمن اینکه جهت استقرار در مزرعه به آب زیادی (برخلاف پاجوش) نیاز ندارند.

ـ نهالهای کشت بافتی در هر زمان از سال قابل کشت هستند

ـ هویت رقم نهال حاصل از کشت بافت مشخص و تضمین شده است

ـ انتقال نهال راحت تر و هزینه انتقال آن پایین است

ـ خطر انتشار آفات و بیماریهای نخل از یک منطقه به منطقه دیگر یا از یک کشور به کشور دیگر وجود ندارد و یا بسیار کم است .

ـ تولید باغهای یکدست از نظر ساختار ژنتیکی و ظاهری ، رشد سریع و ثمر دهی زود هنگام (۳ـ۲ سال زودتر نسبت به

پاجوش ) را می توان از مزایای کشت بافت نام برد.